انضباط چیست؟

عبارت از قواعد و مقرراتی که یادگیری را تسهیل کرده و اخلال را به حداقل کاهش میدهد. پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که همواره تطبیق انضباط از درمان مسایل انضباطی بهتر است. همچنین انضباط می تواند تنبیهی دانسته شود که به قصد اصلاح یا تربیت صورت می گیرد.

استادان گرامی می توانند در شروع سال تعلیمی در صنف خود با کمک شاگردان قوانینی وضع کنند. این قوانین را از خودی شاگردان بپرسند و روی یک فلش کارت بنویسند و بعد آن را روی دیوار نصب کرده تا هرروز شاگردان آن را ببینند و مراعات نمایند. این قانون به شکل واضح و ساده برای شاگردان تشریح شود و از آنها بخواهید که این قوانین را مراعت کنند.

مواردی انضباطی میتواند به صورت یک قانون در یک صنف طرح گردند را قرار ذیل بیان می داریم:

• قانون اول: نگویید که کسی حق تکان خوردن ندارد بلکه بگویید بدون اجازه از جای خود نخیزید درین این صورت شاید بخاطر بعضی چیزها اجازه بگیرند و نخیزند ولی از رفت و آمد بی جا جلوگیری خواهد شد.
• قانون دوم: برای صحبت کردن یا سوال پرسیدن دست خود را بلند کنید. اگر این کار را نکردند جواب ندهید بلکه قانون را یاد آور شوید و بعد به پاسخ بپردازید از تکرار قانون خسته نشوید.

شاگردی که مزاحمت میکند نزدیکش بروید و در آنجا چند لحظه ای بایستید و درس را تشریح کنید. اگر شاگردی قوانین صنف را مراعات نکرد نادیده نگیرید حتما تنبه کنید چون اگر کاری نکنید چنین پیام را به بقیه شاگردان می رسانید که شکستن قانون هیچ تنبیهی درپی ندارد. اما تنبه به این معنی نیست که چیغ بزنید یا لت و کوب کنید بدین معنی که انگشت تان را بطرف وی بگیرید و بگویید تو قوانین صنف را مراعات نکردی، آیا میدانی کدام قوانین؟ تا شاگرد متوجه شود که واقعا قانون را مراعات نکرده. سپس استاد بپرسد که چگونه وی می تواند اشتباه خود را جبران کند و چطور دوباره مرتکب اشتباه نشود. برای شاگردانی که زیاد مزاحمت در صنف ایجاد می کنند چند دقیقه ای وقت بگذارید یا یک سرگرمی آموزشی را استفاده کنید تا آرام شوند و بعد درس را از سر شروع کنید. این یک شکست است ولی ناکامی نیست. وقتی همه متوجه شوند و فضای مناسب یادگیری ساخته شود شاید کوتاه تر درس دهید اما مفیدتر باشد.

برای اینکه حاکمیت بالای صنف داشته باشید کوشش کنید با اعتماد به نفس کامل وارد صنف شوید و حضور فیزیکی و روانی کامل در صنف داشته باشید. برقراری نظم، کنترول صنف و تدریس موفق مجموعه نگرانی های استادان است. در صورتیکه در صنف نظم حاکم باشد. بیشتر وقت صنف صرف فرایند یادگیری میشود. استاد و شاگرد از سپری نمودن وقت مفید در صنف راضی می باشند. البته منظور از حاکم کردن سکوت اجباری و تبدیل محیط آموزشی به محیط خشک نیست، بلکه منظور ایجاد محیطی است که در آن شاگرد فعالانه یاد میگیرد و تمام فعالیت ها بر محور آموزشی می چرخد. در ادامه چند روش ساده برای ایجاد و حفظ نظم ذکر شده است.

• هنگام ورود شاگردان به صنف درسی از آنها استقبال کنید.
• فعالیت های خاص(پیش از شروع) را در شروع درس ممکن سازید تا شاگردان را به کارهای مثبت و خلاق تشویق کنید.
• تعدادی(سه تا پنج) قانون فراگیر برای کنترل رفتار شاگردان در صنف وضع کنید.
• از درک وفهم قوانین توسط شاگردان اطمینان یابید.
• اطمینان یابید که والدین قوانین شما را درک کرده اند و پیامدهای آن را می دانند و فرزندان خود را نیز به تطبیق آن تشویق می نمایند.
• با شاگردانی که خودسرانه کاری انجام داده اند جداگانه صحبت کنید و تا جایی که ممکن باشد از تنبه آن ها در مقابل دوستان و هم صنفی هایشان بپرهیزید.
• اسامی شاگردان را در کمترین زمان(در هفته های شروع مکتب) یاد بگیرید.
• روش های صنف داری را تا آن جا که ممکن است ساده و روان سازید.

در این ویدیو به موضوع انضباط در صنف پرداخته شده است.