وقتی یک شاگرد در صنف شوخی میکند به این معنی است که درس را نفهمیده و نمیداند که چی باید بکند یا اینکه زودتر از همه خلاص کرده و یاد گرفته است. برای کسی که نفهمیده است باید دوباره تشریح شود که چه باید کرد یا توسط شاگرد که زودتر از همه فهمیده است او را راهنمایی کرد. کسی که زودتر خلاص کرده شاید با میز یا با قلم بازی کند و این باعث مزاحمت دیگران که هنوز فعالیت شان را خلاص نکرده اند میشود. 

درین قسمت یک راهکار اساسی وجود دارد که آن عبارت از شناخت شاگرد است هر قدر استاد شاگردانش را بیشتر بشناسد بهتر می تواند از نیازمندی های شان آگاهی حاصل نماید و هرگاه شاگردی قانون را مراعات نمیکند استاد متوجه علت یا دلیل آن میشود و اینگونه میتواند عکس العمل منطقی و آگاهانه برای جلب توجه شاگرد از خود نشان دهد.                                                                                        

دلایل ذیل میتوانند علت های برای شوخی های شاگردان باشند:

• بسیار لایق است و درس برایش خسته کننده است (دادن تمرینات سرگرم کننده و مشکلتر)( توجه به توانایی های فردی). 
• درس را یاد نمی گیرد(تکرار درس به زبان ساده تر و عینی)، ( توجه به توانایی های فردی). 
• شیوه درس برایش جالب نیست(راهکارهای ابتکاری معلم). 
• در محیطی رشد داشته که هیچ قانونی وضع نشده (جلسه با والدین) تطبیق یک سلسله قوانین و واکنش در صورت عدم رعایت همراه با تشویق کسانی که به قوانین احترام می گذارند. 
• استاد بدون کدام پلان منظم درس را قبل از وقت معینه آن ختم نموده و کدام فعالیت جالبی دیگری هم ندارد.
• استاد بالای درس خود حاکمیت نداشته تحت تاثیر صنف درسی قرار می گیرد و شاگردان فرصت طلب دست به شوخی میزنند.
• ایجاد رفاقت بیش از حد معمول با شاگردان.

استادان اکثرا از بی توجهی شاگردان شاکی اند که این موضوع را بیشتر عدم توجه خانواده ها نسبت به تعلیم و تربیه فرزندان شان می پندارند یا عدم علاقه شاگردان به تعلیم و تربیه. درین صورت استاد با والدین چنین شاگردان از نزدیک ببیند واز آنها به آرامی تقاضا نماید که وی را به مراعات نمودن قوانین صنف تشویق نمایند و با استاد درین راستا همسو شوند.

برعلاوه این راهکار در صنوف مختلف میتواند کاربرد داشته باشد. طرح سوالات قبل از تدریس و اینکه در همان ابتدا توجه آنها را به این امر جلب کنیم که در پایان تدریس پاسخ این سوالات پرسیده می شود این امرهم باعث میشود که شاگردان به درس توجه عمیقی داشته باشند.

تشویق به جا و متناسب با توان شاگرد و اشاره به نکات مثبت اخلاقی و درسی شاگردان، استفاده از تشویق های صنفی، تشویق های گروهی و در نظر گرفتن جوایز مناسب.

 اما این نکته را استادان گرانقدر به خاطر داشته باشند که تشویق و جایزه را بیش ازحد هم استفاده نکنند چون موثریت شانرا از دست میدهند مثلا بعضی از معلمین هستند که اگر شاگرد جواب ناقص یا کامل بدهد خوب، بسیار خوب، عالی و آفرین بگوید درین صورت به شاگرد این حس را میدهد که گفتن عالی یا آفرین عادت استاد است. باید تشویق مناسب عملکرد باشد و به تمام عملکردها یک نوع نباشد. نظر به عملکرد از کلمات مختلف تشویقی ویا جایزه باید استفاده نمود.

در این ویدیو نیز به تشریح دلایل شوخی شاگردان در صنف پرداخته شده است.